Κτήμα Μερκούρη στην Ηλεία Αν και ξινόμαυρη, ο έρωτας μου για το κρασί με χτύπησε κατακούτελα σε Πελοποννησιακό έδαφος και κάπως όψιμα. Ήταν κεραυνοβόλος, κοστοβόρος και όπως όλοι οι έρωτες ανώριμος, τουλάχιστον υπό ψυχαναλυτική οπτική γωνία.
Σαν σήμερα πριν από μιάμιση σχεδόν δεκαετία, ένα επαγγελματικό οινικό ταξίδι στην Πελοπόννησο είχε τελευταίο σταθμό το Κτήμα Μερκούρη. Από την αρχή του ταξιδιού ο Διόνυσος με περιτριγύριζε με βέλη από ξύλο αυτόριζων αμπελιών και με έραινε με αμπελόφυλλα, αλλά μέσα στην ομορφιά αυτού του Κτήματος τελεσιδίκησε η ιστορία. Η μέρα είχε ξεκινήσει κάτω από τις ολάνθιστες κουτσουπιές της Αρχαίας Ολυμπίας.
Εμείς οι βορειοελλαδίτες αρχαιολάτρες, να ξέρετε πάντα ψαρώνουμε στην Αρχαία Ολυμπία. Μας βγαίνει ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ο μακαρίτης ο Ανδρόνικος κάτι πήγε να σώσει με τη μεγαλοπρέπεια της Βεργίνας, αλλά φευ. Κάτι νεώτεροι το ξαναπροσπάθησαν με την Αμφίπολη, και τα έκαναν χειρότερα. Και μείναμε εμείς με τις βαθιές ελλείψεις και τα κόμπλεξ μας. Οπότε το έδαφος ήταν κατάλληλο. Γιατί ο έρωτας βρίσκει κάτι σαθρό και τρυπώνει. Μία έστω και μικρή αδιόρατη ρωγμή.
Λίγο οι αιωνόβιοι φοίνικες, εξωτικό σύνορο του Κτήματος, λίγο τα παγώνια που περιφερόταν, λίγο τα λόγια του παπά...
Τα ανοιξιάτικα αμπέλια, τα παλιά κτήρια που έχουν συμφιλιωθεί με την παρακμή τους, οι κινήσεις μιας οικογένειας που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα, η θέση του Κτήματος, με μάτια στραμμένα προς τη Δύση, γεωγραφικά και πολιτικά, η Ιστορία η ίδια, μιας περιοχής αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης, συμπυκνωμένη και παρούσα. Μαγεύτηκα.
Ήπια και τα κρασιά τους και μετά όλα έμοιαζαν αναπόφευκτα. Οινικά ταξίδια, γευσιγνωσίες, εκθέσεις κρασιού, WSPC, σχολή του Φλούδα. Ακόμη μ’ ένα ποτήρι γυρνάω. Ευτυχώς όχι πια κολονάτο, τώρα που ο Λαζαράκης το απενοχοποίησε το θέμα.
Αν σας φέρει ο δρόμος σας προς το Κατάκολο Ηλείας, αναζητήστε το Κτήμα και κάντε μία γευσιγνωσία κάτω από τα αιωνόβια πεύκα. Refosco, Μαυροδάφνη, Αυγουστιάτης, αλλά και Ροδίτης, Ρομπόλα και Ασύρτικο. Να ‘μαστε γεροί, να ερωτευόμαστε, να πίνουμε, να αρχίσουμε πάλι να ταξιδεύουμε και να μπορέσουμε να τινάξουμε από πάνω μας την αίσθηση φόβου που χορεύει στα κεφάλια μας αυτή την άνοιξη.
Το 1995 γυρίστηκε η σειρά Γλυκόξινο Κρασί. Με σκηνικό το Κτήμα Μερκούρη και τα αμπέλια του, καλό καστ, αλλά σεναριακά άνισο. Η γοητευτική, σοφιστικέ Μπέτυ Λιβανού, δεν σώζει την κατάσταση. Ανεβασμένη στο You Tube, δυστυχώς σε κακή ανάλυση, δεν μπορεί κανείς να απολαύσει τουλάχιστον τον περιβάλλοντα χώρο. Παρόλα αυτά, μπορείτε να πάρετε μία γεύση.