Δεν θα στρώσουμε φέτος πασχαλινό τραπέζι.
Το τραπέζι φέτος το έστρωσε η ζωή η ίδια, ή ο ιός, ή η ζωή με τον ιό. Σημειώνω τι έχει το μενού γιατί φοβάμαι ότι θα το ξεχάσω γρήγορα και θα ξεχαστώ, μόλις περάσει ο καιρός. Στη θέση της κεντρικής πιατέλας μπήκε η δυνατότητα ανατροπών. Αδιανόητες ανατροπές που γίναν άμεσα, γρήγορα και αποτελεσματικά. Και μας στερούν πια την ευκολία της δικαιολογίας. Μας φωνάζουν ότι μπορούμε να φανταστούμε έναν άλλον κόσμο, διαφορετικό. Ήρθε και μας βρήκε η επανάσταση από μόνη της, ως κύριο πιάτο... Εκ δεξιών της κεντρικής πιατέλας μπήκε η μοναξιά, η αδυναμία να συναντήσουμε τον εαυτό μας και η μοναχικότητα μιας συνύπαρξης χωρίς εγγύτητα. Δίπλα της σερβιρίστηκε η σιωπή και οι χαμηλοί ρυθμοί. Η σημασία του ελάχιστου, η σπουδαιότητά του. Κοντά στη σιωπή σερβιρίστηκε η υπενθύμιση της θνητότητάς μας. Το πιο δεδομένο, το πιο κοινό, που το εξοβελίζουμε από κάθε τραπέζι. Και τώρα ήρθε με ορμή και θράσος, και έθεσε στο τραπέζι το ερώτημα, τι είδους ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Στη θέση των κόκκινων αυγών μπήκε η αίσθηση ότι κανείς δεν σώζεται μόνος, ότι η αλληλεγγύη είναι ζωογόνα. Και στα ποτήρια μας ρέει άφθονη η ευθύνη, για το αύριο. Θα ήταν φοβερό να μην πάρουμε κανένα μάθημα απ’ αυτό που συνέβη. Και να συνεχίσουμε να τρώμε και να πίνουμε με τον ίδιο τρόπο. Προσδοκώ ανάσταση σιωπηλή και επαναστατική. Σας φιλώ όλους.
Φωτογραφία: Το Άγιο δισκοπότηρο, έργο της ζωγράφου Βάντας Χαλυβοπούλου, μολύβι σε χαρτί / φώτο: ξινόμαυρη
Comentarios